بیا عاشقی را رعایت کنیم....

من فقط یک کار میخوام قبل مرگم انجام بدم، و اون یک کار این هست که بمیرم .......

بعد از ده سال تصمیم گرفتم سبوی عشق رو تغییر بدهم.

همه رنج‌ها از آن خیزد که چیزی خواهی و میسر نشود.

از کثیفی به شدت بدم میاد. اگه یه چیز کثیف ببینم، عق میزنم. مثلا اگه ببینم یکی داره حالش به هم می­خوره، منم حالم به هم می­خوره. کنار خیابون وقتی سطل آشغالی پرشده و سر ریز شده میبینم، حالم بد میشه. یه جوری سعی می­کنم کنارش رد نشم یا نبینم. توی خونه هم همینم. از کثیفی بدم میاد. نباید سطل آشغال پر باشه، چیزی بوی بد بده، توی اتاق آشغال ریخته باشه. اگه ببینم سینگ ظرفشویی پر از ظرف نشسته باشه، دلم میخواد جیغ بکشم. باید سریع بشورم. از ظرف نشسته و مونده بدم میاد. دستشویی و حموم اینا رو دائم تمیز میکنم و میشورم. اگر هم مجبور بشم برای تمیز کردن جایی که کثیفه، خیلی راحت به دل کثیفی میزنم. اصلا وسواس ندارم، یعنی به حد لارجی وسواس ندارم. اگه چیزی کثیف نباشه از نظرم تمیزه و هیچ دلیلی نداره وسواس به خرج بدم.

کلاس پنجم دبستان که بودم، یکبار معلممون ساعت انشا گفت موضوع امروز اینه: از چه چیزی رنج میبرید، بر عکس همیشه که می‌گفت ببرید خونه بنویسید و جلسه بعد بیارید بخونید. اون روز گفت؛ همین الان توی کلاس بنویسید و دفترهاتون رو تحویل بدید. همه شروع کردیم به نوشتن و دفترامون رو تحویل دادیم. هیچ وقت فکر نمیکردم اون چیزی نوشتم توی عالم بچگی، اینقدر معلممون رو جذب کنه. دفتر رو که تحویل دادم، با توجه به سابقه خوبی که توی انشا نوشتن داشتم، دفترم رو باز کرد و یهویی گفت احسنت، آفرین، فوق العادست. به بچه‌ها گفت: حالا بگید انشاهاش رو میبره خونه میده باباش براش بنویسه. امروز که دیگه دیدید جلو چشمتون توی مدرسه نوشت. شاید این اتفاق و اون تشویق معلم کلاس پنجمم باعث شد، اون انشا تا امروز که ۱۹ ساال از اون ماجرا میگذره همچنان توی ذهنم بمونه،

اگه کرونا یه مدت دیگه ادامه پیدا کنه خواهر من به جای پزشکی به دعا نویسی مشغول میشه.

مرا ببخش که در این روزهای سخت کرونایی، نمی‌توانم دستانت را بگیرم و تو را در شهر بچرخانم.

این صوت رو قبلا توی وبلاگم گذاشته بودم. اما دیروز داشتم با گوشی آهنگ گوش میدادم، یکدفعه‌‌‌ای اومد روی این صوت و بعد از مدتها دوباره گوش دادم، توی مدتی که داشتم به این صدا گوش میدادم، به خودمم فکر میکردم، به خودی که سالهاست دیگه معلوم نیست در چه حالیه، چیکار میکنه، به خودی که یادش رفته دلتنگی‌هاش چقدر رنگ عوض کردن، به خودی که دیگه اینقدر سرش شلوغ گرفتاری‌هاش شده و مثل قبل‌ها اسفند که میشه دلش نمیکشه سمت جنوووب....

یکی، یکی بچه‌ها دارند خوابگاه رو تخلیه میکنند، و یه جوری از هم خدا حافظی میکنند که انگاری کرونا همشون رو قرار بخوره....

16|http://www.yut.ir/images/002.gif|1